Συνέβη;

Πέρασε άλλη μια μέρα χωρίς κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο.
Το αντίθετο μάλιστα...
Νέες απειλές για μέτρα αν δεν τους ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις τους όλες, νέες λέξεις στα δελτία ειδήσεων των 7, 8, 9, για να μην καταλαβαίνουμε οι αδαείς πολίτες τις απολύσεις, τις καταργήσεις, τις σφαλιάρες, ...
Με την απογοήτευση κάθε μέρα και μεγαλύτερη στη ψυχή, με τα ίδια και τα ίδια "γιατί;" να μου τρυπάνε το μυαλό πέρασε η ώρα και μην έχοντας κάτι να κάνω, πάω για το κρεββάτι μου.
Πρέπει να ξάπλωσα γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα, πρέπει να στριφογύρισα γύρω στη μία με μιάμιση ώρα, κάθε βράδυ το ίδιο σκηνικό με το κρεββάτι, το μαξιλάρι, τα σκεπάσματα, το κρύο, τη ζέστη, μου φταίνε όλα.
Στριφογυρίζω, φυσάω, ξεφυσάω και ελπίζω στη γλυκιά λύτρωση του ύπνου, χωρίς όμως να το πετυχαίνω πάντα.
Εχτές τα κατάφερα. Κάποια στιγμή τελικά αποκοιμήθηκα.

Ξανάνοιξα τα μάτια μου όταν ένοιωσα πως έπρεπε να επισκεφτώ τα "ιδιαίτερα" . Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο και έδειχνε 5:30 τα ξημερώματα.
Στη συνέχεια πέρασα και από την κουζίνα πριν ξαναχουχουλιάσω στο κρεββάτι μου, για να πιω ένα ποτήρι νερό.
Εκεί άκουσα έναν ασυνήθιστο θόρυβο που μου έμοιασε να έρχεται από τον δρόμο.
Κάτι σαν ομιλίες, σαν βουητό, σαν λίγο απ' όλα. Άνοιξα γρήγορα την πόρτα της κουζίνας και βγήκα στο μπαλκόνι. Αυτό που αντίκρισα στη στερνή ώρα της νύχτας και στο πρώτο νυσταγμένο ακόμα χαμόγελο της νέας μέρας ανακατεμένα με τις λάμπες στις κολόνες του δρόμου, δύσκολα μπορώ να το περιγράψω.
Θα βάλω όμως τα δυνατά μου γιατί αξίζει.
Γιατί είναι ότι καλύτερο συνέβει τα τελευταία χρόνια, γιατί...
Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο όλων των ηλικιών από νεαρόκοσμο κορίτσια κι αγόρια γελαστά μέχρι παππούδες και γιαγιάδες. Οι περισσότεροι κρατούσαν στα χέρια τους ένα..., κάτι σαν..., ναι τώρα που φώτισε περισσότερο το βλέπω καθαρά  ... Η Ελληνική σημαία είναι ...
Σε όλα τα μεγέθη... Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο μέγεθος, από τον πιο νεαρό ως το πιο μεγάλο άνθρωπο εκεί κάτω...
Υπήρχαν χαμόγελα, πιο δυνατά γέλια, κάποιοι προχωρούσαν γρήγορα, κάποιοι έτρεχαν κάποιοι άλλοι έκαναν πηγαδάκια και μιλούσαν μεταξύ τους...
Όλοι όμως είχαν μια λύτρωση στα πρόσωπά τους στα σώματά τους, στη κίνηση ή την ακινησία τους.
Σιγά σιγά μέσα σε όλο αυτό το βουητό, σε όλο αυτό το ανθρώπινο μελίσσι, άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι ήχοι και οι κουβέντες τους που έφταναν στα αυτιά μου: "Επιτέλους ανάσα, γλυτώσαμε από δαύτους, νοιώθω τους ώμους πιο ελαφρείς, είναι σαν να ξανακέρδισα τη ζωή, νοιώθω ότι έχω δικαίωμα στο όνειρο. Δεν είμαστε πια η χαμένη γενιά ακούστηκε από μια παρέα νεαρών, δεν θα μας βρίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας πως εμείς γίναμε αιτία για τα δεινά και τα αδιέξοδά τους, για την ανεργία τους και το χαμένο τους χαμόγελο, από μια άλλη παρέα μεγαλύτερων ανθρώπων."
Αγκαλιές και φιλιά και πολύ διάθεση για ζωή από ανθρώπους που το έβλεπες μέχρι εχτές το βράδυ ήταν άγνωστοι μεταξύ τους και τώρα όταν τους κοιτάς είναι σαν να αποτελούν μέλη μιας οικογένειας, της ίδιας οικογένειας...
Ανάταση ψυχής, ανάταση ζωής...
Αν και Ιούλιος μήνας και η ζέστη ήταν έντονη, ένοιωσα μια ανατριχίλα, ένα ρίγος από πάνω ως κάτω, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και γύρισα να μπω από το μπαλκόνι στο εσωτερικό του σπιτιού μου να ντυθώ, να πλυθώ και να κατέβω να ενωθώ με το πλήθος και να χαθώ μέσα μέσα σ' αυτό...
Καθώς θα ντύνομαι σκέφτηκα ας ανοίξω την τηλεόραση να μάθω τα νέα, τις εξελίξεις έτσι όπως αυτά έχουν συμβεί όσο εγώ κοιμόμουν...
Είχαν ξεκινήσει οι πρώτες ενημερωτικές εκπομπές... και τώρα οι ειδήσεις σε τίτλους: "Θα συνεχιστεί το χαράτσι και το 2014, θα αυξηθεί η εισφορά των ελεύθερων επαγγελματιών και ελπίζουμε να μην χρειαστούν νέα μέτρα αλλά για να μην συμβεί αυτό θα πρέπει όλοι εμείς να..."
Μπλα - μπλα - μπλα.
Ολική κατάρρευση, πίσω στην πραγματικότητα, ένοιωσα να πνίγομαι, ένοιωσα πως δεν υπήρχε οξυγόνο στο χώρο και "ευτυχώς" λίγο πριν σωριαστώ στο πάτωμα μια από τις αισθήσεις μου που λέγεται ακοή συνέλαβε ένα πολύ γνώριμο ήχο που με επανέφερε...
Ντριιιν - ντριιιν - ντριιιν.
Η επιμονή του ηλεκτρονικού ρολογιού δίπλα από το κεφάλι μου στο κομοδίνο, ένας θόρυβος περισσότερο παρά ήχος που όπως όλοι ξέρουμε δεν θα σταματήσει αν δεν το κλείσουμε με βίαιο τρόπο ή αν δεν γίνει διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος.
Ανοίγω τα μάτια μου, ήταν 7:30 πμ. Όνειρο ήταν και πάει...
Σηκώθηκα με δυσκολία, σχεδόν έτρεμα και άρχισα αργά αργά να ετοιμάζομαι για να βγω και σήμερα άλλη μια φορά σε αναζήτηση εργασίας...